Van atheisme naar geloof midden in de corona-hel
Getuigenis van een Italiaanse arts
Getuigenis van: Julian Urban 38 jaar oud - arts in Lombardije:
'Nooit in mijn donkerste nachtmerries had ik me kunnen voorstellen wat ik gezien en ervaren heb hier in ons ziekenhuis gedurende drie weken. De nachtmerrie stroomt, de rivier wordt groter en groter. In het begin waren er een paar patiënten, dan tientallen en dan honderden. Nu zijn we geen doktoren meer, we zijn sorteerders aan de lopende band geworden en we beslissen wie er moet leven en wie naar huis moet worden gestuurd om te sterven, ook al hebben al deze mensen hun hele leven Italiaanse belastingen betaald .
Tot twee weken geleden waren mijn collega's en ik atheïsten; dat was normaal, omdat we artsen zijn en we hebben geleerd dat wetenschap de aanwezigheid van God uitsluit.
Ik lachte altijd als mijn ouders naar de kerk gingen.
Negen dagen geleden kwam een 75-jarige priester bij ons. Hij was een aardige man, hij had ernstige ademhalingsproblemen, maar hij had een bijbel bij zich en we waren onder de indruk dat hij die aan de stervenden voorlas en hun handen vasthield.
We waren allemaal moe, ontmoedigd, mentaal en fysiek uitgeput toen we tijd hadden om naar hem te luisteren.
Nu moeten we toegeven: wij als mens hebben onze grenzen bereikt, dat is alles wat we kunnen doen, en er sterven elke dag meer en meer mensen. En we zijn uitgeput, twee collega's zijn overleden en anderen zijn besmet.
We hebben ons gerealiseerd dat, waar wat de mens kan doen eindigt, we God nodig hebben. We beginnen Hem om hulp te vragen als we een paar minuten hebben; we praten met elkaar en we kunnen niet geloven dat we als wilde atheïsten nu elke dag op zoek zijn naar onze vrede en de Heer vragen ons te helpen weerstand te bieden zodat we voor de zieken kunnen zorgen.
Gisteren stierf de priester, een 75-jarige voorganger die, hoewel we hier in drie weken meer dan 120 doden hebben geteld en we allemaal uitgeput en verwoest waren, ons ondanks zijn toestand en onze moeilijkheden, een VREDE heeft weten te brengen die we niet eens meer hadden gehoopt.
De voorganger is naar de Heer gegaan en binnenkort zullen we hem ook volgen als het zo doorgaat.
Ik ben zes dagen niet thuis geweest, ik weet niet wanneer ik voor het laatst heb gegeten en ik word me bewust van mijn nutteloosheid op deze aarde en ik wil mijn laatste adem opdragen aan het helpen van anderen. Ik ben blij dat ik tot God ben teruggekeerd terwijl ik omringd ben door het lijden en de dood van mijn medemensen.'
